Στον αντίποδα του underground, ίσως και παράλληλα το upperground μεταφράζεται ως την αναγκαία απεδαφικοποίηση που καλούμαστε να κάνουμε από τις ασφυκτικές νεοφιλελεύθερες συνθήκες της εκμετάλλευσης των παραγωγικών δυνητικοτήτων μας προς το όφελος όλο και λιγότερων. Εκκινώντας από τον νευραλγικό τομέα της εκπαίδευσης επιστρέφουμε στους μικρούς μας τόπους, στα μικρά σχολεία που κλείνουν και σε συνεργασία με την κοινότητα τα επαναλειτουργούμε. Μέσα στο στόμα της μεγάλης βιομηχανίας που κατακλύζει την περιοχή μας, θέλουμε να επανεκκινήσουμε την κοινωνική οικονομία μικρής κλίμακας, επανανοηματοδοτώντας τη σχέση μας με το περιβάλλον. Στον ατομικό διάδρομο προσγείωσης του «there is no alternative» και του καθαρά εργαλειακού οικονομισμού, αντιπαραβάλουμε το συλλογικό σκαρφάλωμα σ’ έναν αέναα διαμορφούμενο πολιτισμό της συνύπαρξης, όχι υπερβατικά, ναρκισσιστικά και με τους παρωχημένους συναισθηματισμούς που χαρακτηρίζουν ένα μεγάλο τμήμα της -αντί κουλτούρας, αλλά με πράξεις θεμελιωμένες στις γερές βάσεις της κοινοτικής κουλτούρας των τόπων μας. Όποιος έχει μεγαλώσει σε ορεινές κοινότητες μπορεί να νιώσει τι σημαίνει συμπαράσταση και κυκλική αλληλεγγύη. Κατά τη διάρκεια του τρύγου για παράδειγμα έτρεχε ο κόσμος ο ένας/μια στο αμπέλι του άλλου/ης, όχι από υποχρέωση, ούτε για κάποιο οικονομικό αντάλλαγμα, αλλά από μια πηγαία ευχαρίστηση προσφοράς. Αυτά τα δοκιμασμένα μοντέλα που εφαρμόζονται αιώνες από τους ανθρώπους απανταχού της γης καλούμαστε να τα εξετάσουμε και να τα λειτουργήσουμε όχι απλώς εργαλειακά, στα πλαίσια της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, αλλά κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά και ψυχολογικά ως την αριστεία των κοινοτήτων μας. Εδώ δεν υπάρχει πρώτα μια μεγάλη θεωρία γραφείου που τη μεταφέρουν διάφοροι διανοούμενοι και ειδικοί στο απαίδευτο πλήθος, αλλά μια συλλογική πρακτική αυτό-οργάνωσης που πάντοτε υπήρχε περισσότερο ή λιγότερο εντός των μεγάλων συστημάτων οργάνωσης των κοινωνιών μας. Το Δημοκρατικό σχολείο του Βουνού «Ataxia School» θα μπορούσε να είναι ένα δημοτικό τραγούδι που τραγουδιέται από γενιά σε γενιά και κανένας δεν γνωρίζει τον αρχικό δημιουργό του, γιατί στην τελική δεν έχει και τόση σημασία το πρόσωπο , παρά μόνο ο ρυθμός και το συναίσθημα όσων το τραγουδούν και το μεταφέρουν. Ελάτε να τραγουδήσουμε δυνατά να ακουστεί το μήνυμα μας καθαρά: « Ελεύθερη, δημόσια και ποιοτική παιδεία για όλους και όλες»